Tak długo musiałem czekać... ale znalazłem już dom.

pod koniec lipca 2009 adoptowaliśmy z Azylu suczkę Maję... miała około półtora roku, teraz ma dwa. Można powiedzieć że to ona nas sobie wybrała, bo przyjechaliśmy z mężem do Azylu obejrzeć kilka zupełnie innych piesków wypatrzonych na stronach w internecie - a Majka przy pierwszym spotkaniu nas po prostu uwiodła :-))
Od pierwszych dni w domu zachowywała się baaardzo grzecznie, szybciutko nauczyła się kilku komend, wesoło i żywiołowo witała gości, na spacerach szalała bawiąc się z psami... Zaprzyjaźniła się z kilkunastoma różnymi pieskami z okolicy (uwielbia zwłaszcza małe husky oraz beagle), niestety nie wszystkie pieski lubi - i wtedy gryzie :-( Jest cudownie pełna energii, biega jak chart, kopie jak jamnik, tropi, skacze, uczy się sztuczek... Wymaga jeszcze sporo treningu (zwłaszcza jeśli chodzi o zachowanie względem innych psów) ale jesteśmy bardzo szczęśliwi że ją wzięliśmy.
Witam, w sierpniu adoptowaliśmy Bułę,teraz nazywa się Jadzia :)Mój mąż wypatrzył ją na Państwa stronie internetowej,dwa dni po tym jak umarła nasza sunia.Ja nie wyobrażałam sobie innego psa,ale dałam się namówic na wizytę w Azylu,i wróciliśmy z naszym maluszkiem.W dniu adopcji ważyła 5kg ale trochę się jej urosło i przytyło:) teraz waży ponad 23kg.Jej ulubionym miejscem do leżenia jest wanna, bardzo lubi się kąpac i siedziec na sedesie:).Jej ulubionym gryzakiem jest nasza starsza córka;D,z mężem się bije i to dosłownie.Jeśli chodzi o jedzenie to woli kocią karmę,uwielbia wszystkie warzywa i owoce,dzięki temu nie musi brac witamin. Życzymy w nowym roku 2010 dużo zdrowia, siły i pogody ducha. Miłości do zwierzaków już większej nie życzymy bo większej  nie ma. Życzymy aby było  na tym świecie coraz więcej dobrych ludzi, którzy będą tylko kochać czworonogi, życzymy aby w ogóle zniknęli ci, którzy zwierzaki krzywdzą. Życzymy, żeby zaczęto stosować wobec krzywdzicieli odpowiednie kary (nawet cielesne), które staną się przestrogą dla innych (popieramy Panią dyr. schroniska w Zielonej Górze). Życzymy Pani i najbliższym wszystkiego najlepszego!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Lakuś oczywiście przyłącza się do życzeń, przesyła swoje fotki a  życzenia wymrukuje. Witam. W październiku 2007 adoptowaliśmy od Państwa pieska Henia. Po półtorarocznym pobycie u nas, jednogłośnie stwierdzamy, że decyzja o jego adopcji była rewelacyjnym pomysłem. Henio jest bardzo pogodnym psem. Uwielbia spacery z całą rodziną, jogging, bieg za rowerami (nawet na długich dystansach) i aportowanie piłki. Jest strasznie szybki. Najlepiej czuje się bez smyczy i jest wtedy bardzo posłuszny. Jest bardzo towarzysko nastawiony do wszystkich psów, i dzięki temu i swojemu imieniu rozpoznawany w całej okolicy. Lubi podróże samochodem i był nawet z nami za granicą. Uwielbia suchą karmę i kiszone ogórki :-). Bardzo dziękujemy za wszystkie porady które otrzymaliśmy od Państwa.
W listopadzie 2007 adoptowaliśmy Kaktusa (817). Teraz ma na imię Ozzy. Jest cudnie. Ozzy miał trochę problemów zdrowotnych (okazał się alergikiem), był też bardzo nerwowy. Szybko doszedł do siebie. Teraz jest świetnym przyjacielem. W międzyczasie trafiła do nas też Sara, którą zabraliśmy bezpośrednio od właściciela, który się nad nią znęcał. Ostatnio dołączyła Tasha, szczeniak znaleziony przy szosie. Ozzy ma teraz dużą, kochającą rodzinę. Świetnie dogaduje się z innymi psami i ludzmi. Ostatnio był z nami nad morzem na wycieczce. Wyglądał na zadowolonego.
Witam, Szyszka miewa się bardzo dobrze. Jest coraz odważniejszym psiakiem, ale cały czas zachowuje dystans wobec ludzi, a szczególnie nieznanych osób. Z nami jest już zżyta całkowicie i nawet nauczyła się, że głaskanie to nic złego, a nawet może być przyjemne :) I sama już się prosi o swoją porcję pieszczot. Za to w kontaktach z innymi pieskami jest bardzo odważna. Na łące, na którą chodzimy na spacery, ma już swoich psich przyjaciół, z którymi bawi się jak szalona. Szyszka ukończyła także kurs Pies Towarzyszący i zdała egzamin Polskiego Związku Kynologicznego, co prawda na 3, a to dlatego, że przestraszyła się Pana Sędziego. Gdyby nie to na pewno była by 5 :) Jeździ z nami na wszystkie urlopy krótsze i dłuższe, zwiedziła już Włochy i Austrię ;) I jeszcze wiele podróży przed nią. Lubi jeździć samochodem, chociaż początki nie były łatwe. Oczywiście przekazuję kilka zdjęć Szyszki :)
Dzień dobry. Dla nas faktycznie dobry od środy każdy dzień. Chcemy Jej zmienić imię, ponieważ w sąsiedztwie mamy pieska o imieniu Meggi, taki śmieszny york. Wołamy do naszej niuni Majka-Maja, tak bardziej swojsko. Reaguje na nowe imię bardzo dobrze, chyba nas polubiła. Może Państwo powiecie, że trochę wcześnie, ale zaczynamy Majkę spuszczać ze smyczy na stadionie, jak jesteśmy sami. Po tym jak biega widać, że potrzebuje tego. Same spacery to dla niej za mało. Zawołana do powrotu wraca, nie powiem że do nogi, ale na tyle blisko, żeby można ją przypiąć na smycz. Apetyt ma przedni, dostaje raz dziennie gotowane mięso z ryżem, makaronem lub kaszą i uzupełniamy Royalem- lubi. Odwiedziłyśmy już mojego kuzyna na działce, sprawdzała tapicera, czy dobrze odnawia kanapę, już wiemy co Pan miał na myśli mówiąc, że siada jak dama-zdjęcie. Twierdził Pan, że woli mężczyzn- racja- po powrocie męża tuli się do niego bardzo, razem oglądają sport. Jest kapitalna, mądrala w każdym calu. A do tego taka milucha. Obiecujemy, że będzie miała dobry dom i będzie szczęśliwa. A my razem z nią.
Witam serdecznie!

                                                                                                                     Pozdrawiam

_________________________________________________________________________

Szanowni Państwo,

W zaadoptowałam Bel. Chciałam uspokoić, że pięknie chodzi na smyczy od pierwszego spaceru. Pierwszą noc spędziła cichutko pod łóżkiem, ale od soboty chodzi już bez lęku po mieszkaniu. Lubi podróże samochodem. Bardzo dzielnie zniosła wizytę u lekarza i szczepienie.

Pozdrowienia.

__________________________________________________________________________

Fuks przyczłapał do naszego domu w końcu sierpnia 2007 roku, w wieku ok. 9 miesięcy. Od progu szeroko uśmiechnięty. Nazywaliśmy go chłopcem z zapałkami, bo tak wyglądały jego zagipsowane obie przednie łapy, owinięte białym bandażem, spod którego wyzierały kudłate pędzelki stóp – niby łebki zapałek.
To pies z silną osobowością – dzielnie znosił fakt, że od kilku tygodni trzeba nosić na łapach te dziwne opatrunki, a co gorsza – nie można ich po prostu ogryzać, rozkoszując się strzępami gipsu w pysku. Radośnie kroczył w przyszłość na swych zapałkach – nazywany teraz „szurmanem”, z racji odgłosu, jaki wydawały jego łapy przesuwające się wolno po chodniku, ubrane w porządne buty zapobiegające zamoczeniu gipsu.
Fuks – przyjęty do Azylu Pod Psim Aniołem w Falenicy (www.psianiol.org.pl/co_robimy/projekty/ratujmy_razem/fuks) po poważnym wypadku samochodowym, miał być towarzyszem naszego życia przez kilka tygodni, do czasu wygojenia łap, a potem miał trafić do nowego domu – na stałe.
Stało się inaczej. Łapy – źle złożone – nie chciały się zrastać. Fuks przechodził kolejne, bolesne zabiegi, spędzając swe psie życie w parterze – trudno było mu chodzić, stać i siedzieć. Czas płynął. W końcu – z początkiem listopada – chude łapy ujrzały światło dzienne, a domownicy „chuchali i dmuchali” na to biedne zwierzę, żeby mu wynagrodzić trudy wielomiesięcznej choroby. I to był błąd …
Fuks – silny facet o mocnej psychice – dawno już zorientował się, kto w tym domu rządzi. I owijał nas wokół swego palca (pazura?!). Gwałtownie protestował, gdy musiał zostać w domu (szczekał, wył, rzucał się na drzwi). Szczekał, słysząc odgłosy z klatki schodowej. Na spacerach wszczynał burdy z każdym napotkanym psem (tylko wobec suczek był wyrozumiały). Ciągnął za sobą na smyczy swoich właścicieli, jak baloniki na sznureczkach. Nie przychodził na wołanie. Znosił do domu kamienie do zabawy lub kawały gruzu i nikomu tych skarbów nie chciał oddać. Wyjście na spacer było pewnym wyzwaniem… Nie lubił nagłego dotykania rejonów ciała oddalonych od uśmiechniętego pysia. Nie tolerował przymusu pod żadną postacią. Krótko mówiąc: robił to, co lubił - wtedy, kiedy lubił.
Zaczęły się „schody”. Oddanie Fuksa do schroniska, w którym oczekiwałby adopcji, po wielomiesięcznym pobycie u nas wydawało nam się barbarzyństwem, rozwiązaniem absolutnie najgorszym, czymś, co mogłoby nieodwracalnie złamać psychikę tego pogodnego psa i uniemożliwić mu życie w kolejnym ludzkim domu. Psa trzeba było … wychować!
Prześcigaliśmy się w pomysłach, co robić, żeby zmienić zachowanie Fuksa. Listonoszka znosiła do domu kolejne tomy zamawianych książek dotyczących psiego wychowania. Regularnie buszowaliśmy w Internecie. Fuks – triumfował. Zżerał kolejne piłeczki i gruz, nie chciał nas słuchać, a na domiar złego – był szalenie uroczy, chociaż mało wylewny w uczuciach. Patrzył wielkimi oczami w nasze oczy i, przekrzywiając łebek, pytał: nooo i kto tu rządzi?
W końcu, mając mierne wyniki wychowawcze, zdecydowaliśmy się w Fuksa… zainwestować. Nad Fuksem czuwał jego psi anioł – poznaliśmy Panią Małgorzatę, profesjonalnego tresera i nauczyciela dobrych manier z Psiej Szkoły Bis w Warszawie (www.szkoleniepsow.waw.pl). A także osobę o wielkim sercu, której bliskie są wszystkie psie sprawy wszystkich psów. Pani Małgorzata, poznawszy tego uroczego łobuza w czasie prywatnych lekcji, przejęta jego historią - zaproponowała ucywilizowanie naszego podopiecznego poprzez szkolenie w grupie innych psów. Jako pies ze schroniska, otrzymał specjalną zniżkę ceny kursu. Fuks poszedł do szkoły. Oj, nie było to łatwe! Pierwsze lekcje były koszmarem dla wszystkich uczestników szkolenia, naturalnie z wyjątkiem szalenie zadowolonego Fuksa! Bo Fuksio miał pole do popisu – wokół była tylko jedna suczka i gromada psów! Szczekał, szalał, pokazywał kły i wprowadzał totalny chaos w grupie! I nic sobie nie robił z obecności opiekunów.
Ale czas znowu płynął… Powtarzane ćwiczenia, kompetencja i ofiarność Pani Małgorzaty oraz Jej wspaniałych partnerów z psiej szkoły, dobrze odrabiane przez nas prace domowe z psem, zaczęły dawać rezultaty. Dlaczego tak późno wpadliśmy na pomysł skontaktowania się ze specjalistą?!
Fuks-mieszaniec zagiął psią arystokrację, otrzymując na egzaminie, jako jedyny spośród 5 zdających psiaków, ocenę doskonałą i złoty medal! Zaskoczył nas…
Mija blisko 20 miesięcy od chwili, kiedy Fuks wkroczył w nasze życie. Dziś jest ułożonym psem z charakterkiem, cudowną kudłatą przytulanką i wielką satysfakcją dla nas. Nie jest ideałem, bo osobowości psa nie da się wymienić na inną, może lepiej odpowiadającą naszym potrzebom.. Ale jest wesoły, skory do zabawy i grzeczny, choć bardzo samodzielny i wciąż próbujący dominować. Nie kocha swoich pobratymców, którzy może dali mu w kość jak błąkał się bez domu, ale toleruje ich obecność, jeżeli tylko w naszych rękach jest jego zabawka. Coraz częściej przyznaje nam prawo do wychodzenia z domu bez niego, jest spokojniejszy. Kiedy nie śmiga za piłeczką na spacerach – idzie grzecznie przy nas. Przychodzi na wołanie. Kocha dzieci i spacery. Dopomina się pieszczot – z parteru, oczywiście - bo łapy krzywo się zrosły i najwygodniej dla psa jest leżeć. Fuks uwielbia bieganie, pływanie, zabawy, piłeczkę, banany i swojego Pana.
Dzięki wielu psim aniołom - ludziom dobrej woli, Fuks ma teraz szczęśliwe psie życie : zdrowie, pełną michę, dużo pieszczot i zabaw, ciepły kąt. Tak niewiele trzeba było mu dać (trochę czasu i ćwiczeń), aby miał swoją ostatnią szansę:. A przecież mógł spędzić swe psie życie w schronisku …. I wtedy nie byłby szczęśliwym psem…
Nie bój się psa ze schroniska, który jest po wielu przykrych przejściach, najczęściej „zafundowanych” przez nas - ludzi. Każdy pies jest inny i inne ma problemy, ale każdy potrzebuje Ciebie – tak jak Ty potrzebujesz jego wpatrzonych w Ciebie brązowych, psich oczu, sympatycznego łobuzowania i bezgranicznej miłości.

Cześć,
2 miesiące temu adoptowałam pieska z Fundacji (1355 Casto). Co prawda nie nazywa się już Casto- ze względu na jego nadpobudliwość ma teraz imię Adek (od ADHD..;). Piesek miewa się dobrze- jest strasznym urwisem ale szybko się uczy i rośnie jak na drożdżach:)
W załączeniu przesyłam parę zdjęć od momentu kiedy go wzięłam aż do chwili obecnej:)

Witam,
Miło mi donieść, że nasz Kapsel ma się dobrze, a nawet lepiej :-) Zadomowił się już na dobre, nawet oszczekuje psy, które pojawiają się w sąsiedztwie. No, i ponieważ nadal uwielbia jeść, nabiera też trochę ciała :-) No i jest przeszczęśliwy :-) Kochany pies po prostu. Załączam ostatnie zdjęcia. Pozuje jak model...